We zijn ondertussen weer een aantal weken verder sinds mijn laatste update. En ik deel maar al te graag met jullie dat alles weer de goede kant op aan het gaan is. Sinds mijn breekpunt en het weer beginnen met medicatie is er veel veranderd. Ik ervaar meer rust in mijn hoofd en ben steeds minder aan het piekeren. Ook zijn alle lichamelijke klachten (die voornamelijk voortkwamen vanuit stress) naar de achtergrond verdwenen.

Terwijl ik op deze warme dag in de schaduw zit op ons dakterras, voel ik opeens een energie opkomen die mij aanzet op een nieuw schrijfsel te typen. Morgenochtend heb ik een afspraak bij de praktijkondersteuner. Er is veel gebeurd in de afgelopen anderhalve week. Ik zal jullie proberen mee te nemen in het proces wat al achter de rug is en wat mij nu te wachten staat.

Terwijl ik buiten bij mijn ouders in de zon zit, begin in met reflecteren. Ik denk na over de afgelopen weken, hoe ik mij heb gevoeld, hoe ik me nu voel en wat de volgende stappen zullen zijn. Ik heb het gevoel dat ik even bepaalde zaken van me af moet schrijven.

Het lijkt als de dag van gister dat ik samen met wat studiegenoten de persconferentie van maart vorig jaar keek op school. Ondertussen zijn we bijna een heel jaar verder. In mijn hoofd lijkt dit echter veel langer te zijn, alsof we meerdere jaren in één hebben meegemaakt de afgelopen twaalf maanden.

Ik merk dat ik de laatste tijd geregeld complimenten krijg. De inhoud en vorm van deze complimenten verschillen van persoon tot persoon. Ook de afzenders zijn uiteenlopend. Soms zijn het mensen die erg dicht bij mij staan zoals mijn ouders of huisgenoten, maar soms zijn het mensen die ik niet zo goed ken. Soms zijn het zelfs mensen die ik helemaal niet ken.

En opeens voel ik de behoefte om te schrijven. Die behoefte kan vaak uit het niets bij mij opkomen. Hoe of op welke manier die drang wordt aangewakkerd weet ik niet. Ik kan mijn vinger daar niet opleggen, maar misschien hoeft dat ook helemaal niet. Wanneer ik probeer te luisteren naar dat innerlijke gevoel, schieten de woorden uit me vingertoppen.

Vandaag ga ik het hebben over mijn ervaring op het gebied van jezelf open opstellen rondom je mentale klachten. Zoals ik al eens eerder heb beschreven in enkele schrijfsels heb ik op een gegeven moment een soort ‘depressie/burn-out coming out’ gehad op de sociale media. Echter zijn daar nog wat gebeurtenissen aan vooraf gegaan.

Daar zit ik dan. Tegenover een man die voor zijn beroep mensen laat praten over de problemen die ze ervaren. De traumatische gebeurtenissen die ze hebben meegemaakt. Over welk stukje van hen kapotte ziel het meeste pijn doet en waarom. Zonder dat hij al die problemen zomaar opeens kan oplossen.

Daar lig ik dan. In bed. In me eigen kamer, van het studentenhuis waar ik woon. Omringd door leuke en lieve huisgenoten. Ouders die van me houden. Ouders die nog bij elkaar zijn. Vrienden die om me geven. Vrienden waarvan ik sommige al heel me leven ken.

Het was een warme zomerochtend toen ik wakker werd in de studio van een goede vriend en vriendin van mij. Ik was hier alleen en paste een tijdje op hun huis en huisdieren. De weken daarvoor had ik, zoals gewoonlijk, heel veel tijd van mijn dagen skaffa (oftewel stoned) doorgebracht. Het einde van de zomervakantie was in zicht.

Dit schrijfsel gaat verder waar het vorige eindigde. Na zeven weken heel erg afzien en zwaar op me tenen lopen (wat nog zacht uitgedrukt is) bereikte ik mijn breekpunt. Ik herinner me dat ik in week vier of vijf al dacht, laat ik een mailtje sturen naar mijn stagebegeleider. Echter stelde ik dit elke dag weer uit. Op een gegeven moment heb ik toch maar de mail verstuurd.

Het is een dinsdagochtend. ’s Ochtends in de vroegte spring ik op mijn fiets richting station Den Bosch. Ik rook een en als het even kan twee sigaretten op het perron. Wanneer ik de drukke sprinter in stap, voel ik me al gelijk benauwd en zeer onprettig. Er is geen zitplaats meer vrij, dus ga ik tegen een tussen wandje aanstaan. Het duurt niet lang, slechts enkele seconden en een vlaag van stress, paniek en hitte giert door mijn lijf. Ik begin extreem te zweten en ademen gaat eigenlijk niet meer vanzelf.