Terwijl ik buiten bij mijn ouders in de zon zit, begin in met reflecteren. Ik denk na over de afgelopen weken, hoe ik mij heb gevoeld, hoe ik me nu voel en wat de volgende stappen zullen zijn. Ik heb het gevoel dat ik even bepaalde zaken van me af moet schrijven.
Het lijkt als de dag van gister dat ik samen met wat studiegenoten de persconferentie van maart vorig jaar keek op school. Ondertussen zijn we bijna een heel jaar verder. In mijn hoofd lijkt dit echter veel langer te zijn, alsof we meerdere jaren in één hebben meegemaakt de afgelopen twaalf maanden.
Ik merk dat ik de laatste tijd geregeld complimenten krijg. De inhoud en vorm van deze complimenten verschillen van persoon tot persoon. Ook de afzenders zijn uiteenlopend. Soms zijn het mensen die erg dicht bij mij staan zoals mijn ouders of huisgenoten, maar soms zijn het mensen die ik niet zo goed ken. Soms zijn het zelfs mensen die ik helemaal niet ken.
En opeens voel ik de behoefte om te schrijven. Die behoefte kan vaak uit het niets bij mij opkomen. Hoe of op welke manier die drang wordt aangewakkerd weet ik niet. Ik kan mijn vinger daar niet opleggen, maar misschien hoeft dat ook helemaal niet. Wanneer ik probeer te luisteren naar dat innerlijke gevoel, schieten de woorden uit me vingertoppen.
Vandaag ga ik het hebben over mijn ervaring op het gebied van jezelf open opstellen rondom je mentale klachten. Zoals ik al eens eerder heb beschreven in enkele schrijfsels heb ik op een gegeven moment een soort ‘depressie/burn-out coming out’ gehad op de sociale media. Echter zijn daar nog wat gebeurtenissen aan vooraf gegaan.
Daar zit ik dan. Tegenover een man die voor zijn beroep mensen laat praten over de problemen die ze ervaren. De traumatische gebeurtenissen die ze hebben meegemaakt. Over welk stukje van hen kapotte ziel het meeste pijn doet en waarom. Zonder dat hij al die problemen zomaar opeens kan oplossen.
Daar lig ik dan. In bed. In me eigen kamer, van het studentenhuis waar ik woon. Omringd door leuke en lieve huisgenoten. Ouders die van me houden. Ouders die nog bij elkaar zijn. Vrienden die om me geven. Vrienden waarvan ik sommige al heel me leven ken.
Het was een warme zomerochtend toen ik wakker werd in de studio van een goede vriend en vriendin van mij. Ik was hier alleen en paste een tijdje op hun huis en huisdieren. De weken daarvoor had ik, zoals gewoonlijk, heel veel tijd van mijn dagen skaffa (oftewel stoned) doorgebracht. Het einde van de zomervakantie was in zicht.
Dit schrijfsel gaat verder waar het vorige eindigde. Na zeven weken heel erg afzien en zwaar op me tenen lopen (wat nog zacht uitgedrukt is) bereikte ik mijn breekpunt. Ik herinner me dat ik in week vier of vijf al dacht, laat ik een mailtje sturen naar mijn stagebegeleider. Echter stelde ik dit elke dag weer uit. Op een gegeven moment heb ik toch maar de mail verstuurd.
Het is een dinsdagochtend. ’s Ochtends in de vroegte spring ik op mijn fiets richting station Den Bosch. Ik rook een en als het even kan twee sigaretten op het perron. Wanneer ik de drukke sprinter in stap, voel ik me al gelijk benauwd en zeer onprettig. Er is geen zitplaats meer vrij, dus ga ik tegen een tussen wandje aanstaan. Het duurt niet lang, slechts enkele seconden en een vlaag van stress, paniek en hitte giert door mijn lijf. Ik begin extreem te zweten en ademen gaat eigenlijk niet meer vanzelf.
In de nacht van 25 november op 26 november 2018 schreef ik het onderstaande bericht. Dit heb ik vervolgens op mijn sociale media gegooid. Ik liep met een ontzettend bedrukkend gevoel rond, omdat ik naar mijn gevoel niet open en eerlijk kon zijn wat er met mij aan de hand was. Door het van me af te schrijven en te delen, viel het bedrukkende gevoel van mijn schouders. Daarnaast was de steun, liefde en begrip die ik ontving ontzettend groot. Terugkijkend op die nacht is daar mijn passie voor schrijven begonnen. Lees het bericht hieronder:
Als vervolg op mijn eerste bericht op de sociale kanalen, heb ik op 4 november 2019 een vervolg geschreven. Dit was plusminus een jaar later dan mijn eerste post. De steun en liefde die ik had ontvangen op mijn eerste bericht, in combinatie met doorgemaakt ontwikkelingen, resulteerde in de drang om een vervolgbericht te schrijven. Vanaf dat moment is schrijven steeds meer een soort therapie voor me geworden. Lees het bericht hieronder:
